Verwonderd staar ek na die bewegende handjie op die sonarskerm … so asof hy/sy vir die wereld waai en se :”Hier is ek!” Vyf volmaakte vingertjies beweeg oop en toe, en in ongeloof hoor ek die dokter se die fetus is nou 7 cm lank. Die wonder van die skepping en die Grootheid van God oorweldig my totale menswees en ek snak na my asem toe ek besef ek staan al ‘n tyd lank ademloos en luister na die ritmiese hartkloppie…..
Ek koester myself vir ‘n week lank in die wonder van “ouma-word” – gevorderde tegnologie – die Alomteenwoordigheid van God, wat met hierdie wonder van nuwe lewe my hele wese vul……..
Dan…. die ontnugtering…….daar is dalk………..’n moontlikheid….. van abnormaliteit by die fetus…… Addisionele toetse word aangevra…………
Meteens word ek teruggeplaas in die tydperk toe ek met verstandelik erg gestremde kinders gewerk het. Tonele van ouers wat nie met die situasie kon “cope” nie rol deur my gedagtes asof ek na ‘n ou bekende fliek kyk. Ek onthou elke fyn besonderheid van huwelike wat verbrokkel het omdat Pa’s afgeskeep gevoel het terwyl Ma’s elke moontlike oomblik aan die gestremde kindjie moes spandeer. Ek onthou grootouers wat hande-wringend en kopskuddend die kindertjies by die skool kom haal want Pappa en Mamma gaan bietjie alleen weg om die sinkende huweliksbootjie te probeer red………
Uit my donker put van moedeloosheid reik ek uit na die mediese suster van ons destydse kliniek by die skool. Sy kon ons altyd troos met haar kalmte en raad wanneer ons vir onsself nie meer raad gehad het nie, want of mens dit wil weet of nie, om met verstandelik gestremde kinders te werk, dreineer jou. Soos van ouds luister sy – sonder om my te onderbreek – terwyl woorde onbeheersd uit my mond borrel – terwyl die kookpot van emosies en vrae oorkook in wanordelike gebrabbel van raad vra. Wanneer ek, leeggeloop, stilbly, praat sy….Kalm, bedaard, lei sy my terug na my eie destydse wysheid… lig sy vir my die sluiers op my baie donker vrae… en bid sy vir ons vir wysheid.
Soos wat dit gaan by ‘n skool waar so nou met seerkry gewerk word en waar personeellede later “familie” word, versprei die nuus vinnig. Later bel die arbeidsterapeut…net om te se:” In my gedagtes is ek by julle!” Twee dae later bel ‘n kollega…net om te se:”Sterkte” Ons deel weer ‘n paar herinneringe van kosbare gestremde kinders wat ons soveel vreugde verskaf het… en ek sien ‘n klein bietjie lig…
Gelate gaan my kinders deur die proses van toetse…uitslae…nog toetse…. asof dit hulle nie raak nie – asof hulle die buitestaanders is wat staan en toekyk hoedat dit alles met ander mense gebeur. Ek onthou hoe ek ook op ‘n stadium in my lewe so gelate was in ‘n krisis en toe vir die Predikant gevra het hoe dit moontlik kan wees dat mens so kalm kan bly in die situasie. Sy antwoord was dat dit die NARKOSE IS WAT GOD VIR JOU GEE WANNEER JY NIE STERK GENOEG IS OM DIE SITUASIE TE HANTEER NIE.
Met felle helderheid weet ek dat ons, selfs al doen ons dit met deernis en wysheid, heeltemal te maklik vir ander raad gee. Ons se so gou: :God sal jou dra deur ‘n krisis, jou krag gee!” Ek het dit al baie gedoen, en opreg bedoel… maar vandag weet ek dat jy dit heel anders ervaar wanneer jyself in die situasie is.
Een oomblik oorweldig die vreugde my as ek onthou hoe klein Jurie na 4 jaar se intensiewe terapie op 8 jaar sy eerste wankelrige tree gegee het, of toe Jan-Alec op 10 jaar sy stilswye verbreek en ‘n paar woorde gese het, waarna dit net nooit weer opgehou het nie, en die hele personeel in trane van vreugde uitgebars het… Net om die volgende oomblik verpletter te onthou hoeveel hartseer en baklei het saam met die terapie gegaan – hoeveel onkoste – hoeveel wroeging – hoeveel trane in ouers se oe…
Te midde van al die ambivalensie van positiewe en negatiewe gedagtes en gevoelens, hou ek vas aan God se belofte dat Hy vir ons net die goeie wil gee. Maar dan vra ek myself weer af, wat maak my ‘n uitsondering dat so iets nie met my kan gebeur nie – DIT GEBEUR IMMERS TOG MET MENSE.
In die tyd van wag vir uitslae, het ek een ding geleer. Dink twee maal voor jy weer raad gee. Niemand kan hom in so ‘n situasie indink nie. Dis net te maklik om lukraak te se : Dis God se wil •